Λυκαύγης Άνθος
Εωθινό
ΕΩΘΙΝΟ
Εὐλόγησε, Κύριε, στά χείλη μας
τήν κυοφορία τοῦ ἐωθινοῦ ὕμνου.
Ὦ Θέ μου! ἄγγιξε μέ τ’ ἄσπιλο χέρι Σου
τή μαγδαληνή ψυχή μας.
Ἀπέραντη ἡ καρδιά πού ὁδεύει παρόχθια
στήν ἀλήθεια. Πάνω στά βλέφαρα τῆς μοναξιᾶς,
ποιός θά κοτήσει νά συνουσιαστεῖ μέ τήν πλάνη;
Μακάριος ὁ υἱός τῆς ἐρήμου. Ὅτι αὐτός
ἀποχτᾶ ψυχή καί λύτρωση.
Ὅτι αὐτός ἡ πόα τῶν ὁριζόντων.
Ὃσες oἱ τύψεις, ἰσάριθμοι σταυροί, ἰσάριθμοι κριτές,
ἰσοβαρεῖς πόνοι. Οἱ ὀφθαλμοί ἐναυάγησαν
σέ μιά κολυμβήθρα θερμά δάκρυα.
Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη πρός τά ὀπίσω.
Καί ἐγένετο φῶς.
Ρόδα καί πέτρες καί πουρνάρια,
ὑάκινθοι oἱ ἔρωτες, Κύριε.
Πουλιά, θεριά, σειρῆνες τῶν δρυμῶν ἡ θέλησή σου,
στή μυροδόχη τῆς ἀρρήτου δικαιοσύνης Σου.
Λυσίκομη αὔρα νανουρίζει τίς ἄρπες μας
κι ὁ ἣλιος λογχίζει τό ἄπειρο.
Ὦ ὑπέρτατη ἀρμονία!
Ὦ ασύλληπτη τάξη!
πῶς ἐξευτελίζεις τή σκέψη μας!
ΑΝΘΟΣ ΛΥΚΑΥΓΗΣ