Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Έλληνας στρατιωτικός, αρχηγός του δικτατορικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα την 21η Απριλίου του 1967. Γεννήθηκε το 1919 στο Ελαιοχώρι Πατρών και πέθανε τον Ιούνιο του 1999. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1940 και πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού. Κατά την περίοδο της κατοχής συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Στις αρχές του 1944 φυγαδεύτηκε από τους  Άγγλους στη Μέση Ανατολή για να σωθεί. Λίγο αργότερα επέστρεψε στον στρατό και τοποθετήθηκε στις μυστικές υπηρεσίες, ταυτόχρονα δε ήταν ανάμεσα στους αξιωματικούς που ίδρυσαν την παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ το 1944. Το 1946 έγινε λοχαγός και το 1949 προήχθη σε ταγματάρχη. Φανατικός αντικομμουνιστής (κατά την περίοδο της κατοχής είχε ηγηθεί αντικομμουνιστικής κίνησης στην Πελοπόννησο), επελέγηκε ως πράκτορας των Αμερικανών. Το 1951 ήταν μέλος του στρατοδικείου που καταδίκασε σε θάνατο τον Ν. Μπελογιάννη. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε ο μόνος στρατοδίκης που δεν ψήφισε την επιβολή της θανατικής ποινής στον Μπελογιάννη και τους άλλους 11 κατηγορουμένους. Το 1953 πήγε στις ΗΠΑ για ειδική εκπαίδευση.

Από το 1958 άρχισε να δημιουργεί την ομάδα στρατιωτικών της δικής του «μικρής χούντας» που, σε μερικές περιπτώσεις, συνεργάστηκε με τα ανάκτορα και τη «μεγάλη χούντα» των στρατηγών, όπως στο εκλογικό πραξικόπημα του 1961. Το 1964 τα ανάκτορα εντόπισαν ενέργειές του που δεν έλεγχαν, κι ανησύχησαν. Μετατέθηκε τότε στον Έβρο όπου δημιούργησε το γνωστό σαμποτάζ, ρίχνοντας ζάχαρη στις μηχανές των αρμάτων (1965). Κατηγόρησε για το σαμποτάζ φαντάρους αριστερών φρονημάτων, που τους συνέλαβε και βασάνισε, δημιουργώντας ένα «πανικό» περί κομμουνιστικού κινδύνου. Το 1966, με την επέμβαση των Αμερικανών, επανήλθε στην Αθήνα. Την 21η Απριλίου του 1967 επέβαλε, με στρατιωτικό πραξικόπημα, τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αρχικά ο ίδιος παρέμεινε σε δεύτερη μοίρα, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Προεδρίας, κυβερνώντας όμως από το παρασκήνιο. Συμβιβάστηκε με τα ανάκτορα, μέχρι το αποτυχημένο βασιλικό πραξικόπημα (13 Δεκεμβρίου 1967) που είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή του βασιλιά Κωνσταντίνου από την Ελλάδα. Τότε ο Παπαδόπουλος έγινε και πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Άμυνας. Αργότερα έγινε και αντιβασιλιάς. Διατηρήθηκε στην εξουσία μέχρι τον Νοέμβριο του 1973, οπότε παραμερίστηκε από την ομάδα του ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη και τέθηκε στο περιθώριο. Μετά την τραγωδία της Κύπρου και την επαναφορά της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Παπαδόπουλος και άλλα στελέχη της χούντας εξορίστηκαν για λίγο στο νησί της Κέας. Στις 24 Αυγούστου 1975 το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με πρόεδρο τον Γιάννη Ντεγιάνη εκδίδει την απόφασή του στη δίκη των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου. Θάνατος για τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο, ενώ άλλοι οκτώ κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε ισόβια. (Βλέπε και Ψυχογραφήματα Στέιτ Ντιπάρνμεντ) 

Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση Καραμανλή μετατρέπει τις θανατικές ποινές σε ισόβια. Έκτοτε κρατείτο στις φυλακές Κορυδαλλού μέχρι τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 1999.

Πηγή:

Μεγάλη Κυπρριακή Εγκυκλοπαίδεια