Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1934 στο χωριό Δρούσεια της Πάφου.

Στη συνέχεια φοίτησε στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο  Γυμνάσιο Πάφου από όπου αποφοίτησε το 1952.

Στην Πάφο νοίκιαζαν με την αδελφή του ένα μικρό δωμάτιο και πήγαιναν σχολείο. Εκεί ευτύχησε να έχει καθηγήτρια των Νέων Ελληνικών την Αμαρυλλίδα Ποταμίτου, η οποία τον επέλεξε μαζί με άλλους συμμαθητές και συμμαθήτριες του για να λάβει μέρος στο έργο Χατζιηπεζούνα. Όπως αναφέρει ο ίδιος, αυτή η πρώτη επαφή του με το θέατρο ήταν αυτό που λένε «κεραυνοβόλος έρωτας». Το επόμενο καλοκαίρι του 1949 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του θιάσου «Δρούσεια», ενός αυτοσχέδιου, πρόχειρου συγκροτήματος που το αποτελούσαν μαθητές του Δημοτικού σχολείου Δρούσειας, αλλά που στην παιδική φαντασία του προσλάμβανε διαστάσεις επαγγελματικού θεάτρου. Το πρώτο έργο που ανέβασε ο «θίασος» ήταν «Το Κοκκαλούιν του Πουπούξιου», αγνώστου συγγραφέως, το οποίο και παρουσίασε στα καφενεία Δρούσειας, Ίνιας, Κάθηκα και Πέγειας, πάνω σε αυτοσχέδιες σκηνές από ενωμένα τραπέζια, τρία επί δύο. Ο θίασος επέζησε και τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι και τον Αύγουστο του 1952 που ο βιογραφούμενος αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και αναχώρησε για την Αγγλία μαζί με το κύμα της μεγάλης μετανάστευσης, σε αναζήτηση εργασίας. Εκείνη την εποχή το μεταναστευτικό κύμα είχε ήδη συμπαρασύρει στο Λονδίνο τους Μιχάλη Κακογιάννη, Φαίδρο Στασίνο, Γιώργο Παστελλίδη, Γιώργο Ευγενίου, Τάκη και Γιαννούλα Φραγκοφίνου, Χάρη Ταρδίο και πολλούς άλλους επώνυμους και μη καλλιτέχνες από την Κύπρο. 

Ο Νίκος Σιαφκάλλης, σπούδασε στο GuildhallSchoolofMusicandDrama του Λονδίνου (1953-1957). Από το 1953 συνεργάστηκε με ελληνικό θέατρο του Λονδίνου, τόσο ως ηθοποιός όσο κι ως σκηνοθέτης.

Τον Απρίλιο του 1956  έπαιξε στην παράσταση του Στραβόξυλου του Δημήτρη Ψαθά, που δόθηκε στο θέατρο Σκάλα Λονδίνου και τον Ιούνιο του 1957, κατά την τελετή αποφοίτησης των τριτοετών φοιτητών, συμμετείχε στην παράσταση The Crucible του Arthur Miller που παρουσιάστηκε στο θέατρο του Guildhall School of Music and Drama. Συνεργάστηκε επίσης με το Β.B.C. και την I.T.V. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο συνεργάστηκε με το Κυπριακό Θέατρο (1959) κι άρχισε επίσης συνεργασία με το Ραδιοφωνικό  Ίδρυμα Κύπρου. Το 1960 συνέβαλε στην ίδρυση του Νέου Θεάτρου, στη Λευκωσία, με το οποίο και συνεργάστηκε. Στη συνέχεια εργάστηκε στον Οργανισμό Θεατρικής Αναπτύξεως Κύπρου (ΟΘΑΚ) ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτης και σκηνοθέτης.

Το 1963 πήγε στην Αθήνα και για ένα περίπου χρόνο δίδαξε υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου του Κωστή Μιχαηλίδη. Συνεργάστηκε ταυτόχρονα με την Ελληνική Ραδιοφωνία. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Κύπρο κι εργάστηκε ξανά στον ΟΘΑΚ, καθώς και σε άλλους θιάσους. Δικό του θίασο ίδρυσε το 1968 και παρουσίασε μερικά έργα αξιώσεων. Από το 1971, οπότε ιδρύθηκε ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ), αποτέλεσε στέλεχός του, τόσο ως ηθοποιός όσο κι ως σκηνοθέτης. Πήρε μέρος ως ηθοποιός σε πολλά έργα του κυπριακού, του ελληνικού και του διεθνούς δραματολογίου. Σκηνοθέτησε τόσο στην κύρια όσο και στην παιδική σκηνή του ΘΟΚ. Ως ηθοποιός πήρε επίσης μέρος σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές. 

Από τους ιδρυτές του κυπριακού παραρτήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (Ι.Τ.Ι.), και πρόεδρος του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Υπό την ιδιότητά του αυτή συμμετείχε και σε πολλά διεθνή συνέδρια. Εξελέγη επίσης μέλος διαφόρων διεθνών επιτροπών του Ι.Τ.Ι.

Το 1975 ο Νίκος Σιαφκάλης παντρεύτηκε με την Ιωάννα Καμμένου, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη. Το ζευγάρι απέκτησε από τον γάμο του έναν γιο, τον Ευθύμιο.

Το 1983 ανέλαβε ως διευθυντής του δημοτικού θεάτρου του Αγρινίου (Ελλάδα), θέση στην οποία εργάστηκε για τα επόμενα 3 χρόνια.

Συνεργάστηκε με το πνευματικό-λογοτεχνικό περιοδικό Κυπριακά Χρονικά. Μετέφρασε επίσης στην ελληνική διάφορα ξένα θεατρικά έργα κι άλλα θεατρικά κείμενα. Μερικά απ' αυτά εξέδωσε σε βιβλία:  Ἡ Κάθαρση του Τ. Ουϊλλιαμς (1961), Τό πιστεύω τοῦ ἠ θοποιοῦ του Καρόλου Μαγκώ, μαζί με τα έργα Πρόταση Γάμου του Τσέχωφ και Θύελλα του Τζ. Ντρινγουώτερ (1964, β' έκδοση, 1977), Κούο-Μο-Γο, Κιού Γιουάν (1964), Ἕξι μαθήματα ηθοποιίας του Ρ. Μπολεσλάβσκι (1965), Οἱ  ὑπέροχοι ἄνθρωποι του Ουίλλιαμ Σαρογιάν, κ.α. 

Τιμήθηκε το 2007 για την όλη του προσφορά με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το βραβείο Δώρου Λοΐζου το οποίο καθιέρωσε το Σ.Κ.ΕΔΕΚ.

 Ο Νίκος Σιαφκάλης πνίγηκε στη θάλασσα όπου είχε πάει για ψάρεμα, στις 18 Ιουνίου 2017.

Υπόθεση Παναγούλη

Στο σπίτι του Νίκου Σιαφκάλη, στη Λευκωσία, φιλοξενήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα ο έλληνας αντιστασιακός κατά της Χούντας Αλέκος Παναγούλης.

Στην Κύπρο ο Παναγούλης, φιλοξενήθηκε αρχικά από την οικογένεια του φοιτητή (Χριστάκη Ζόππου) στην Πάφο. Αργότερα ο Παναγούλης εξήγησε ότι είχε αποφασίσει να έλθει στην Κύπρο για να εκπαιδευθεί σε μεθόδους ανταρτοπολέμου. Από την Πάφο ήλθε σε επαφή με άλλο Κύπριο φίλο του, τον Ανδρέα Χριστοδουλίδη (στέλεχος αργότερα του ΠΑΣΟΚ) και προωθήθηκε στη Λευκωσία όπου εμφανίστηκε ως «Μάριος» και για λίγο καιρό φιλοξενήθηκε από τον δικηγόρο Ανδρέα Παναγιώτου. Σύντομα όμως οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες ανακάλυψαν τα ίχνη του που οδηγούσαν προς την Κύπρο κι άρχισαν να ερευνούν γι’ αυτόν στο νησί. Τότε ο Παναγιώτου απευθύνθηκε στον Βάσο Λυσσαρίδη   και τον Τάκη Χατζηδημητρίου για εξασφάλιση προστασίας για τον Παναγούλη. Διευθετήθηκε τότε να μετακινηθεί και κρυφτεί σε άλλο σπίτι, εκείνο του ηθοποιού Νίκου Σιαφκάλη.

Πηγές: 

• Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια
• Βιογραφίες σύγχρονων Ελλήνων, ellinismos.gr