Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Τουρκοκύπρια ποιήτρια, συγγραφέας και εκπαιδευτικός, γνωστή ως ηγετική φυσιογνωμία της τουρκοκυπριακής ποίησης και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Κατά τη διάρκεια της 33χρονης καριέρας της ως εκπαιδευτικός, αποτέλεσε μια ηχηρή προσωπικότητα στην Τουρκοκυπριακή Ένωση Εκπαιδευτικών (KTÖS) και υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των γυναικών, την ελευθερία του Τύπου και τις εργατικές ενώσεις.

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1937 και πέθανε στις 18 Μαϊου 2025.

Το πρώτο της βιβλίο, K.T.Ö.S. Mücadele Tarihi ("Ιστορία του αγώνα της KTÖS") εκδόθηκε το 1987, ακολουθούμενο από το πρώτο της βιβλίο ποίησης, Sıkıntıya Vurulan Düğüm το 1988. Το πρώτο της βιβλίο αποκλειστικά επικεντρωμένο στις γυναίκες, Konu: Kadın ("Θέμα: Γυναίκα") εκδόθηκε το 1989. Από τότε, κυκλοφόρησε μια σειρά βιβλίων που αποτελούνται από ποίηση, συνεντεύξεις, έρευνες και άρθρα της. Θέματα στα οποία ενδιατρίβει στο έργο της είναι κατά κύριο λόγο η γυναίκα της Κύπρου, οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που την καταπιέζουν και άλλα θέματα που περιστρέφονται γύρω από άλλες κοινωνικές ανισότητες, η πόλη της Λευκωσίας και το πάθος της γι΄αυτήν, η βαθιά εδραίωση της πόλης στην ψυχή της και ο πόνος που της προκαλεί η διαίρεση της Λευκωσίας και της πατρίδας της.

ΑΡΓΟΥΜΕ ΠΟΛΥ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

Φέρε μου μπαχαρικά για το μεσαρίτικο ψωμί μου, Κλεοπάτρα,

φέρε μου κρασί απ’ τα αμπέλια της Λεμεσού

κι έλα να σηκώσουμε τα ποτήρια μας

για τη φιλία και την ειρήνη.

Φέρε μου μια χούφτα χώμα από τα νότια μέρη, Κλεοπάτρα

κι έλα να φυτέψουμε λουλούδια της ειρήνης

στις γλάστρες μας που χρόνια τώρα μένουν άδειες.

Αργούμε πολύ, πάρα πολύ, Κλεοπάτρα.

Κοίταξε! Κοίταξε τ’ αγόρια μας.

Και πάλι πιάσανε τα όπλα.

Άκου! Άκου το κλάμα μου, Κλεοπάτρα.

Τα παιδιά μας σκοτώνονται.

Ένας από τη μεριά σου, ένας από τη δική μου

και τα χρόνια περνούν, το ένα μετά το άλλο,

ο ένας φόνος μετά τον άλλο.

Έλα να σκεφτούμε, έστω μια φορά

ποιος πραγματικά είναι χαμένος!

Ας πάρουμε τη θέση των πολιτικών

κι ας μιλήσουμε, χωρίς χρονοτριβή,

εμείς οι μάνες, Κλεοπάτρα.

Έλα, Κλεοπάτρα, έλα μαζί μου να φυτέψουμε

αμυγδαλιές στην Πράσινη Γραμμή

και να μπολιάσουμε την ειρήνη στα κλαδιά τους

για ν’ ανθίζουν κάθε άνοιξη.

Ας φουσκώσουμε τους αγέρηδες της φιλίας

που θα σηκώνουν ψηλά τους χαρταετούς των παιδιών μας.

Δεν ξέρω αν γνωρίζεις το τραγούδι μας

που λέει: «Στις ψηλές οροσειρές του Πενταδάκτυλου

τ’ αγριόχορτα πνίγουν το καλαμπόκι».

Ας το τραγουδήσουμε μαζί, Κλεοπάτρα,

με σάζι και μπουζούκι.

Μέχρι τώρα, εμείς οι μάνες, ήμασταν πάντα οι χαμένες.

Για μια φορά, Κλεοπάτρα, ας κερδίσουν τα παιδιά μας.