Γαβαλάς Αργύρης
Ο Αργύρης (Ανάργυρος) Γαβαλάς υπήρξε έλληνας ποδοφαιριστής και προπονητής που εργάστηκε για χρόνια στη Λεμεσό. Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβριου 1907 και πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1998. Θεωρείται ο άνθρωπος που έθεσε τα θεμέλια του ποδοσφαίρου στη Λεμεσό προπονητής αρχικά της ΑΕΛ και αργότερα του Απόλλωνα.
Καριέρα
Ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό από το 1930 έως και το 1932.
Το Νοέμβριο του 1932 μετέβη στην Κύπρο και ανέλαβε προπονητής της ΑΕΛ. Διετέλεσε προπονητής στην ομάδα για 22 χρόνια, από το 1932 έως το 1954. Μάλιστα, από το 1940 έως το 1954 πρόσφερε τις υπηρεσίες του αμισθί. Ανέδειξε πολλούς πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Με την ΑΕΛ κατέκτησε 2 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα. Το 1954 αποχώρησε από την ΑΕΛ λόγω διαφωνιών με το διοικητικό συμβούλιο της ομάδα.
Το 1956 ανέλαβε προπονητής στον νεοσύστατο Απόλλωνα στον οποίο παρέμεινε έως το 1962.
Ο Αργύρης Γαβαλάς ήταν προπονητής των διαφόρων μικτών ομάδων της Κύπρου, οι οποίες συγκροτήθηκαν κατά καιρούς (1933, 1949, 1954).
Εθνική
Το 1960 ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Κύπρου. Ήταν ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της ομάδας. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως το 1967. Παραμένει ως σήμερα ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της ομάδας.
Κατά διαστήματα διετέλεσε και διαιτητής και ήταν ιδρυτικό μέλος του συνδέσμου διαιτητών Κύπρου το 1957.
Ο Κρυστάλλης για τον Γαβαλά
Ο άσσος του Απόλλωνα και της ΑΕΛ Πανίκος Κρυστάλλης σε συνέντευξη του μίλησε για τον Αργύρη Γαβαλά τον οποίο θεωρούσε πατέρα του:
«Ήμασταν μια ομάδα. Και αυτό ήταν ένα προσόν του Αργύρη Γαβαλά. Ήταν ο άνθρωπος που καλλιέργησε την ενότητα. Ούτε οικογένεια να ήμασταν». Για τον Πανίκο Κρυστάλλη όμως ο αείμνηστος Γαβαλάς ήταν κάτι παραπάνω από ένας καλός και αυστηρός προπονητής. «Ο Γαβαλάς για μένα ήταν σαν τον πατέρα μου. Σαν προπονητής δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Με καμιά δύναμη. Ούτε να αστειευτείς, ούτε να τον ειρωνευτείς. Εμένα όμως με είχε σαν παιδί του. Ήμουν 12 χρονών και τον επείραζα, δεχόταν τα αστεία μου».
Μας εξιστορεί μάλιστα πώς τρύπησε τα λάστιχα του ποδηλάτου του Γαβαλά γιατί ήθελε να κάνει προπόνηση. «Ο Γαβαλάς ήταν πελεκάνος, έφευγε από το πελεκανιό η ώρα 12 και στη 1 ήταν στο γήπεδο. Έφερνε τζιαι το καπακλούι του πάντα και έτρωγε εκεί. Όταν τελείωνε την προπόνηση, έφευγε πάντα τελευταίος. Το ποδήλατο το είχε έξω στα ιαματικά λουτρά. Εγώ ήθελα να παίξω, να σουτάρω, αλλά ο Γαβαλάς ήθελε να φύγει. ‘Άτε βαρκάρη έφυα’, μου είπε. Λαλώ, είντα που να κάμω ρε. Επήαινα τζιαι εξεφούσκωνά του το λάστιχο του ποδηλάτου το πισινό. Καθόταν ο Γαβαλάς πάνω, αλλά το ποδήλατο δεν τζιυλούσε. Κοίταζε ποτζιεί, κοίταζε ποδά, λαλεί σου ‘εν τούτος τωρά όξα εν τούτος;’. Μουρμούρα μόνος του. Έμεινε. Εγώ ήμουν πάνω στην πρώτη εξέδρα και καθόμουν. Έρκεται κοντά τζιαι μου λέει ‘ρε βαρκάρη, ρε εγώ είμαι από τον Πειραιά ρε, θα με γελάσεις εσύ εμένα ρε;’ Εγώ έλεγά του ‘Μα κύριε Γαβαλά δεν είμαι εγώ’. ‘Μην το ξαναπείς ρε’, λαλεί. Αλλά ό,τι τζιαι να του έκαμνα εδέχετού το».
Πηγές:
Φώτο Γκάλερι
