Ορόγκου
Μεσαιωνικός οικισμός που δεν υφίσταται πια. Βρισκόταν στην επαρχία Λεμεσού, νότια του χωριού Ζωοπηγή και στους πρόποδες της κορφής Μούττη του Δκιά (=Δία). Ο οικισμός βρίσκεται σημειωμένος σε παλαιούς χάρτες ως Orongo.
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας η Ορόγκου ανήκε στο τάγμα των Ιωαννιτών ιπποτών της Μεγάλης Κομμανταρίας που έδρα της είχε το Κολόσσι.
Σύμφωνα προς τοπική παράδοση, η Ορόγκου ήταν μεγάλο χωριό με επτά γειτονιές, το κεφαλοχώρι της περιοχής. Η ονομασία του αναφέρεται ότι προήλθε από τις λέξεις ορεινός όγκος εξ αιτίας του μεγαλόπρεπου όγκου της δεσπόζουσας Μούττης του Δκιά. Το τοπωνύμιο αυτό φανερώνει λατρεία του Διός στην περιοχή, που ήταν κατοικημένη κατά την Αρχαιότητα. Στην περιοχή βρέθηκαν, εξ άλλου, ίχνη από καμίνευση κι επεξεργασία του χαλκού κατά τα αρχαία χρόνια, οπότε λειτουργούσαν εκεί μεταλλεία χαλκού. Βρέθηκαν επιγραφές χαραγμένες όλες σε βάσεις αγαλμάτων αφιερωμένες στον Λαβράνιο Δία. Οι επιγραφές αυτές χρονολογούνται το 2ο μ.χ. αιώνα.
Η εγκατάλειψη του χωριού φαίνεται ότι είχε αρχίσει από τις αρχές του 19ου αιώνα, εξ αιτίας μεγάλης ανομβρίας, συμπληρώθηκε δε περί τα μέσα του αιώνα αυτού εξ αιτίας επιδημίας που είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό. Κάτοικοι της Ορόγκου είχαν μετοικήσει τότε σε γειτονικά χωριά και κυρίως στο Καλόν Χωρίον. Η ονομασία Ορόγκου επιζεί σήμερα ως τοπωνύμιο της περιοχής.
