Η Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια

Στις παλιές εποχές, οι πόλεις ζούσαν μέσα από την ποικιλία των ανθρώπων που τις κατοικούσαν, και ανάμεσά τους οι φτωχοί και οι ζητιάνοι έδιναν έναν ιδιαίτερο, ξεχωριστό χαρακτήρα. Στα στενά σοκάκια και τις πλατείες, οι ζητιάνοι με τα ταλαιπωρημένα ρούχα τους και τα προσεκτικά τους βλέμματα ζητούσαν μια βοήθεια ή ένα χαμόγελο, ενώ η παρουσία τους θύμιζε σε όλους την εύθραυστη ισορροπία της ζωής. Οι φτωχοί τεχνίτες και εργάτες, με τα χέρια τους γεμάτα κόπο, έφερναν κίνηση και ζωή στα εργαστήρια και τις αγορές, δίνοντας χρώμα και ρυθμό στην καθημερινότητα της πόλης. Τα παιδιά που έτρεχαν στους δρόμους, οι γέροντες που διηγούνταν ιστορίες και οι μοναχικοί περιπλανώμενοι όλα μαζί συνέθεταν ένα σκηνικό ζωντανό, γεμάτο αντιθέσεις. Αυτοί οι διαφορετικοί τύποι, οι πιο ταπεινοί και οι πιο ορατοί στη φτώχεια τους, χάριζαν στις παλιές πόλεις ψυχή και μια έντονη αίσθηση ανθρωπιάς που δεν ξεχνούνταν.

Σήμερα ζωντανεύουν στη μνήμη όσων τους γνώρισαν, αλλά και στους νεότερους μέσα από τις αφηγήσεις των παλαιότερων. Είναι οι μορφές που έδιναν ξεχωριστό χρώμα στις πόλεις: ο Αρκοντής και ο Κκιαζίμης της Λεμεσού, ο Πουτζιάς του Βαρωσιού, ο Γιώρκος της Κάκας της Λευκωσίας, ο Μήτρος, ο Άκης ο αθόρυβος, ο Πάρπας ο ρήτορας. Καθένας με τον δικό του τρόπο, με τα πάθη, τα λόγια και τις συνήθειές του, έπλαθε την ατμόσφαιρα της πόλης και άφηνε ανεξίτηλο το σημάδι του στην καθημερινή ζωή.